Być na emigracji – Anglia

O ślicznej młodej kobiecie, która uwielbia kawę, trenuje latynoski taniec – bachata – którego początek zainicjowali służący z rolniczych terenów Dominikany. Z pozytywnym nastawieniem do życia i ludzi, energetycznie podobna do mnie. Sympatyczna i elokwentna. Dziś przedstawiam ci Karolinę Kocielińską, która zgodziła się podzielić swoją subiektywną opinią dotyczącą życia na emigracji w Anglii.

W swoim krótkim, dwudziestu jedno letnim życiu odgrywałam rolę emigrantki dwa razy. Mieszkałam przez dwa miesiące w Wielkiej Brytanii w celach zarobkowych, a obecnie uczę się przez pięć miesięcy w Chorwacji. Dzięki podróżom zrozumiałam, że gdziekolwiek nie wyruszyłabym w świat nigdy nie wyzbędę się polskości i ludzie zawsze będą mnie postrzegali przez pryzmat kraju, z którego pochodzę. Od rejonu ma to znaczenie, czy wiąże się to z większą ilością plusów czy minusów. Tak czy inaczej, fajnie jest pracować na dobry obraz Polaka za granicą i mieć poczucie, że jako Naród, jesteśmy bardzo fajnymi ludźmi.  I informacja potwierdzona wszystkimi moimi podróżami w cztery strony świata – uwierzcie mi, jesteśmy wszędzie!

Jak to było na początku?

Praktyką studentów, którzy chcą wyjechać dorobić za granicą w okresie wakacyjnym, jest zwykle korzystanie z usług agencji lub przez tak zwaną „polecajkę” – na zasadzie wujek, koleżanka z pracy lub kolega koleżanki. Wszystko da się załatwić.

Ja nie miałam żadnych znajomości, a lokalne agencje pracy zabierały dla siebie mnóstwo pieniędzy, więc zdecydowałam się pojechać do Anglii w ciemno. Wybrałam średniej wielkości miasteczko o nazwie Wellingborough w Northamponshire – około 60km od Londynu, w okolicy którego znajdowało się mnóstwo fabryk. Wykupiłam tani bilet lotniczy, a przez Internet udało mi się znaleźć mieszkanie w dobrej cenie.

Kiedy doleciałam na miejsce moim głównym wrogiem był czas – dałam sobie tydzień na znalezienie pracy, w przeciwnym razie nie byłoby mnie stać na utrzymanie za granicą. Pierwszym krokiem, który podjęłam był zakup nowej karty SIM i zmiany numeru telefonu na angielski. Przed pójściem do agencji pracy musiałam również założyć sobie konto bankowe. Myślałam, że będzie to dużo łatwiejsze, ale okazało się, że w Anglii aby założyć konto należy udowodnić, że jest się „wiarygodnym klientem”. Gdyby nie pomoc pracującego w Lloyds Polaka, cały proces trwałby zdecydowanie dłużej i mogłabym mieć trudności z otwarciem nowego rachunku.

W ciągu kolejnych dni udałam się do agencji rekrutacyjnych, gdzie po przejściu krótkiego testu z wiedzy ogólnej – język, podstawowa matematyka, uważność – miałam czekać na telefon. W tamtym okresie miałam wyjątkowe szczęście i pracę dostałam już po pierwszym dniu, ale osoby które przyjechały dwa tygodnie później miały już duże problemy ze znalezieniem pracy.  Zwykle  ośrodki pracy wymagają numeru podatnika, ale ja celowo wybrałam się do takich, które oferują tymczasowy numer – było to dla mnie bardziej opłacalne, bo przecież planowałam pracować tylko dwa miesiące, a po numer podatnika trzeba wybrać się do innego miasta i wycierpieć swoje w urzędzie.

Nikogo pewnie nie zdziwi, że wynajmując mieszkanie musimy się liczyć również z kosztem depozytu, ale warto być czujnym i szukać ofert o mniejszej kwocie, bo w Anglii właściciele mieszkań bardzo się lubią z wszelkiego rodzaju kaucjami i niechętnie oddają je z powrotem. Osobiście zostałam dwa razy oszukana na pieniądze z depozytu w tym (!) przez Polaka.

Praca w Anglii

Nie wyobrażam sobie żyć w takiej Anglii jaką poznałam na stałe, a już na pewno nie jako pracownik fizyczny. Większość Polaków na obczyźnie pracuje tam właśnie w takiej roli i niestety, ale nie starają się poprawić relacji z Anglikami. Nie dziwi mnie, że nie jesteśmy tam lubiani, bo na Wyspach czujemy się… aż zbyt swobodnie. Jesteśmy głośni, wulgarni, przekonani o tym, że wszystko nam wolno.  Zamknięci na inne grupy narodowościowe, spędzamy czas tylko z rodakami.

Okazujemy prostactwo i małomiasteczkowość. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że bardzo często spotkałam się z brakiem szacunku do Polski. Lepiej wyjechać, zostawić ten biedny kraj za sobą i postawić na pieniądze, na sukces – mówili. Po co męczyć się na polskich uczelniach, skoro można wyjechać i studiować w Anglii, gdzie wszystko przychodzi łatwiej?

Pracę określiłabym jako stresującą. Pamiętam, że trzeba było mieć się cały czas na baczności, bo jeśli akurat nie obserwował Cię Twój boss, robił to inny pracownik – gotowy aby donieść, że rozmawiasz lub że za wolno pracujesz.

Jeśli chodzi o dyskryminację w miejscu pracy, to przychodzą mi do głowy dwa przykłady.  Mimo, że często obcokrajowcy pracowali dużo więcej niż Anglicy, rzadko kiedy zdarzało się, że mogli liczyć na awans. W mojej firmie pracował pewien Polak, który aspirował na bycie team liderem i miał na to realne szanse – był przecież najlepszym pracownikiem. Około dwa tygodnie przed wyborami pracę zaczął Anglik i po paru dniach to on został uhonorowany tytułem lidera. Była to osoba bez przeszkolenia, znajomości pracowników, a w dodatku słownie agresywna i zupełnie zagubiona podczas pracy.

W mojej firmie szefowie zakazali również grupom narodowościowym porozumiewać się między sobą w ojczystym języku i za nie używanie angielskiego można było stracić pracę, co wydaje się… nieco nieadekwatną karą do „przewinienia”.

W fabrykach zwykle mamy trzy możliwości do wyboru: poranną, popołudniową lub nocną zmianę. W zależności od pory dnia dostajemy inną stawkę, oczywiście najlepiej płatne są zmiany nocne. Będąc pracownikiem fizycznym nie było mi obce uczucie wycieńczenia. Pracując na drugą zmianę musiałam być już gotowa do wyjazdu o godzinie trzynastej, więc poranek przeznaczałam na pójście na zakupy, przygotowanie obiadu i krótki relaks. Z pracy wracałam do domu około godziny dwudziestej czwartej. Mój każdy dzień wyglądał tak samo, a po powrocie do domu nie miałam siły, aby zająć się czymś produktywnym lub uprawiać sport.

A po godzinach…

Tym, co przełamywało rutynę i dawało mi satysfakcję były zakupy w charity shopach – lumpeksach, które pieniądze ze sprzedaży przeznaczają na cele charytatywne. W Anglii jest ich na prawdę dużo, również z używanymi meblami i można tam znaleźć prawdziwe perełki za grosze.

W Wielkiej Brytanii odżywianie się zdrowo nie wydając przy tym mnóstwa pieniędzy graniczy z cudem.  Tym, co ratowało mnie podczas mojego pobytu był sklep o nazwie „funciak„, gdzie większość produktów mogłam kupić za tytułowego funta lub za niewiele droższą cenę.  Popularne, szczególnie w mniejszych miasteczkach, są polskie delikatesy. Znajdziecie tam  wszystkim znane produkty, okażecie wsparcie polskim przedsiębiorcom za granicą i poczujecie się niemal jak na niedzielnym obiadku, ale niestety wszystko ma swoją cenę i za takie produkty zapłacicie dużo więcej. Co ciekawe, często Anglicy wybierają się do delikatesów doceniając polskie przysmaki.

Dwa miesiące były dla mnie za krótkim okresem, żeby wyrobić sobie zdanie o Anglikach. Z jednej strony byli bardzo uprzejmi, a z drugiej często odnosiłam wrażenie zadufania w sobie, czy nawet arogancji.

Dzięki mojemu wyjazdowi miałam okazję odwiedzić dwa razy Londyn i zacząć postrzegać Anglię z innej perspektywy. Paradoksalnie, najtrafniejszy obraz kraju doświadczyłam właśnie podczas pobytu w Wellingborough, ale bezceremonialnie moje serce oddałam stolicy. Londyn jest specyficzny. Na początku nie zachwyca, oczekuje się czegoś więcej, ale jest hipnotyzujący i po jakimś czasie zaczyna się tęsknić za atmosferą miasta, za jego dynamiką, nieskończonymi możliwościami i magicznymi zakątkami. Było warto pracować w pocie czoła dla takiego doświadczenia!

Na zdjęciach poniżej: ulica Wellingborough i jego symbol, Big Ben i ulubiony most w Londynie

Końcowe refleksje

Obserwując kursy walut na świecie, nie zdecydowałabym się wybrać ponownie Anglii w celach zarobkowych. Prawdopodobnie moim kolejnym kierunkiem byłyby Niemcy. Nie wyobrażam sobie również żyć jako pracownik fizyczny bez perspektyw na dalszy rozwój. Co i rusz wracam jednak myślami do stolicy i obawiam się, że moja przygoda z Wielką Brytanią jeszcze nie dobiegła końca.

Karolina prowadzi bloga, polecam do niej zajrzeć i poczytać ze względu na jej lekkie pióro.

Blog: http://tukociel.blogspot.com/
FB: https://www.facebook.com/tukociel/
Instagram: https://www.instagram.com/xykociel/

Podziel się proszę swoją uwagą, opinią na temat tego wpisu w komentarzu jeśli masz coś ciekawego do przekazania innym czytelnikom.